کمپین حق زندانی، از روز شانزدهم آذر ماه سال ۱۳۹۵ و با هدف ایجاد حساسیت عمومی به وضعیت زندگی زندانیان در زندان‌ها آغاز به کار کرد.
به گزارش تارنگار حقوق بشر در ایران، این کمپین با نامه ای از آتنا دائمی که پیش از رفتن به زندان نوشته شده، آغاز شده است. خانم دائمی در نامه خود از مسئولان می‌خواهد تا قوانین داخلی و بین‌المللی را رعایت کرده و به زندانیان خدمات درمانی مناسب ارائه کنند.
زندانیان ایران علاوه بر محرومیت‌های کیفری، بسیاری از حقوق اولیه زندگی را هم که در محکومیت‌شان وجود ندارد، از دست می‌دهند. آنها به تغذیه و بهداشت مناسب دسترسی ندارند و حتی گاه جای خواب کافی در اختیارشان قرار نمی‌گیرد. وضعیت اسفناک زندان‌های ایران چنان است که حتی مسئولان جمهوری اسلامی نیز به آن اعتراف کرده‌اند.
متن نامه آتنا دائمی که از سوی اتحاد برای ایران منتشر شده است، به شرح زیر می باشد:
سلام، من آتنا دائمی هستم. احتمال زیادی وجود دارد که زمانی که شما این درخواست را می‌خوانید من در زندان باشم. همانطور که برخی از شما می‌دانید، من به خاطر فعالیت‌هایم در دفاع از حقوق بشر در سال‌های اخیر سه بار بازداشت و به هفت سال زندان محکوم شدم.اگرچه زندانی شدن برای هر کسی دشوار است اما یکی از دشوارترین موارد در دوران زندان عدم دسترسی به خدمات درمانی است. من معتقدم زندان بدون خدمات درمانی مناسب، نوعی شکنجه است.
امروز برخی از شجاع‌ترین و متعهدترین شهروندان کشور به دلیل فعالیت‌های سیاسی، مدنی و حقوق بشری پشت میله‌های زندان هستند و مقامات با نقض واضح قوانین داخلی و بین‌المللی، از ارائه خدمات درمانی به زندانیان خودداری می‌کنند. علاوه بر آن ها زندانیان عادی نیز که به دلیل جرایم مختلف گرفتار زندان شده اند از شرایطی به مراتب بدتر در رنج‌اند. بیایید با هم از رئیس سازمان زندان‌ها بخواهیم که به زندانیان خدمات درمانی مناسب ارائه کند.
بسیاری از زندانیان از تغذیه مقوی و خدمات درمانی مناسب محروم هستند، و این نقض آشکار قوانین داخلی و بین‌المللی است. آیین‌نامه سازمان زندان‌ّ‌ّها مقامات زندان‌های ایران را ملزم می‌کند که به زندانیان خوراک مقوی و خدمات درمانی سریع و مناسب ارائه کنند؛ این شامل انتقال زندانیان به بیمارستان‌های خارج از زندان و ارائه مرخصی درمانی به آنها می‌شود.
با این وجود، مقامات زندان‌ها به طور مداوم و نظام‌مند از ارائه این خدمات به زندانیان سر باز می‌زنند. در حال حاضر زندانیان بسیاری وجود دارند که بی‌دلیل از بیماری‌های قابل رسیدگی و درمان رنج می‌برند، و این امری حیاتی است که با جدیت از مقامات مسئول بخواهیم که به وظایف قانونی خود عمل کنند.
نرگس محمدی، مهوش شهریاری و زینب جلالیان سه شهروند ایرانی هستند که در زندان از بیماری‌های جدی رنج می‌برند و وضعیتشان روز به روز بدتر می‌شود.
نرگس محمدی، یک فعال برجسته‌ی حقوق بشر است که به خاطر فعالیت‌های خود به ۱۶ سال زندان محکوم شده است. او از یک بیماری عصبی رنج می‌برد که موجب تشنج و فلج موقت عضلانی می‌شود. طبق گزارشات رسیده، وضعیت او پس از زندانی شدن وخیم‌تر شده است.
مهوش شهریاری، شهروند بهایی، ۹ سال است که به خاطر اعتقادش به مذهب بهائی و دفاع از حقوق این اقلیت دینی در زندان به سر می‌برد. پزشکان تشخیص داده اند که به دلیل خطرات جدی که برای سلامت این زندانی ۶۳ ساله وجود دارد، او باید از زندان آزاد شود. اما مسئولان کماکان به این تجویز بی‌توجهی کرده و جان او را به خطر می‌اندازند.
زینب جلالیان، فعال کرد ایرانی، در خطر از دست دادن بینایی خود است زیرا مسئولان زندان از ارائه خدمات درمانی تخصصی به او جلوگیری می‌کنند. به گفته وکیل او، بعضی از درخواست‌های درمانی جلالیان رد شده و برخی دیگر به شرطی که او حاضر به “اعتراف” ویدئویی باشد پذیرفته شده اند.
من به تجربه دیده ام که با افزایش شمار ما و رساتر شدن صدایمان، احتمال بیشتری وجود دارد که مسئولان به خواسته‌های ما گوش فرا دهند، زیرا برای آنان این موضوع که به ویژه در عرصه بین‌المللی چگونه دیده می‌شوند اهمیت زیادی دارد. بیایید با هم از مسئولین کشور بخواهیم که به زندانیان غذای کافی و خدمات درمانی و بهداشتی مناسب ارائه کنند.
امروز برخی از شجاع‌ترین و متعهدترین شهروندان کشور به دلیل فعالیت‌های سیاسی، مدنی و حقوق بشری پشت میله‌های زندان هستند و مقامات با نقض واضح قوانین داخلی و بین‌المللی، از ارائه خدمات درمانی به زندانیان خودداری می‌کنند. علاوه بر آن ها زندانیان عادی نیز که به دلیل جرایم مختلف گرفتار زندان شده اند از شرایطی به مراتب بدتر در رنج‌اند. بیایید با هم از رئیس سازمان زندان‌ها بخواهیم که به زندانیان خدمات درمانی مناسب ارائه کند.
بسیاری از زندانیان از تغذیه مقوی و خدمات درمانی مناسب محروم هستند، و این نقض آشکار قوانین داخلی و بین‌المللی است. آیین‌نامه سازمان زندان‌ّ‌ّها مقامات زندان‌های ایران را ملزم می‌کند که به زندانیان خوراک مقوی و خدمات درمانی سریع و مناسب ارائه کنند؛ این شامل انتقال زندانیان به بیمارستان‌های خارج از زندان و ارائه مرخصی درمانی به آنها می‌شود.
با این وجود، مقامات زندان‌ها به طور مداوم و نظام‌مند از ارائه این خدمات به زندانیان سر باز می‌زنند. در حال حاضر زندانیان بسیاری وجود دارند که بی‌دلیل از بیماری‌های قابل رسیدگی و درمان رنج می‌برند، و این امری حیاتی است که با جدیت از مقامات مسئول بخواهیم که به وظایف قانونی خود عمل کنند.
نرگس محمدی، مهوش شهریاری و زینب جلالیان سه شهروند ایرانی هستند که در زندان از بیماری‌های جدی رنج می‌برند و وضعیتشان روز به روز بدتر می‌شود.
نرگس محمدی، یک فعال برجسته‌ی حقوق بشر است که به خاطر فعالیت‌های خود به ۱۶ سال زندان محکوم شده است. او از یک بیماری عصبی رنج می‌برد که موجب تشنج و فلج موقت عضلانی می‌شود. طبق گزارشات رسیده، وضعیت او پس از زندانی شدن وخیم‌تر شده است.
مهوش شهریاری، شهروند بهایی، ۹ سال است که به خاطر اعتقادش به مذهب بهائی و دفاع از حقوق این اقلیت دینی در زندان به سر می‌برد. پزشکان تشخیص داده اند که به دلیل خطرات جدی که برای سلامت این زندانی ۶۳ ساله وجود دارد، او باید از زندان آزاد شود. اما مسئولان کماکان به این تجویز بی‌توجهی کرده و جان او را به خطر می‌اندازند.
زینب جلالیان، فعال کرد ایرانی، در خطر از دست دادن بینایی خود است زیرا مسئولان زندان از ارائه خدمات درمانی تخصصی به او جلوگیری می‌کنند. به گفته وکیل او، بعضی از درخواست‌های درمانی جلالیان رد شده و برخی دیگر به شرطی که او حاضر به “اعتراف” ویدئویی باشد پذیرفته شده اند.
من به تجربه دیده ام که با افزایش شمار ما و رساتر شدن صدایمان، احتمال بیشتری وجود دارد که مسئولان به خواسته‌های ما گوش فرا دهند، زیرا برای آنان این موضوع که به ویژه در عرصه بین‌المللی چگونه دیده می‌شوند اهمیت زیادی دارد. بیایید با هم از مسئولین کشور بخواهیم که به زندانیان غذای کافی و خدمات درمانی و بهداشتی مناسب ارائه کنند.
آتنا دائمی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر