ماهنامه خط صلح - هادی قائمی، مدیر کمپین بین‌المللی حقوق بشر در ایران است. در دهمین سالگرد تاسیس مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران به سراغ ایشان رفته‌ایم و پیرامون عملکرد این تشکل حقوق بشری و علت تداوم فعالیت‌های آن پرسیده‌ایم.
آقای قائمی در این رابطه به خط صلح می‌گوید: “بزرگ‌ترین ویژگی مجموعه را که موجب ماندگاری آن شده است، مطلع بودن و خبررسانی از درون زندان‌های ایران می‌بینم. به علاوه که مجموعه در پیگیری، رسیدگی و خبررسانی در مورد انواع و اقسام موارد نقض حقوق بشر در ایران موفق بوده و توانسته که پیگیر مطالبات اقلیت‌های مذهبی، اقلیت‌های قومی و اقشار و قسمت‌های مختلف جامعه باشد و در مورد آن اطلاع‌رسانی کند.”
مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران را پس از یک دهه فعالیت، چگونه توصیف می‌کنید و اگر بشود از عملکرد این گروه یک ویژگی مثبت را برجسته کرد، آن ویژگی مثبت از نظر شما چه خواهد بود؟
کلاً در دهه‌ی گذشته، فعالیت‌های سازماندهی‌شده‌ی حقوق بشری در ایران افزایش چشم‌گیری داشته و مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران هم از جمله سازمان‌هایی بوده که در این رشد سهم داشته و توانسته که در راه ترویج فرهنگ حقوق بشر، درون ایران فعالیت کند و با رشد این جنبش همراهی داشته باشد.
گزارشات تصویری مجموعه از زندان – زندان رجایی شهر کرج – ۱۳۸۹ – عکس از آرشیو مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران
مهم‌ترین ویژگی این مجموعه را هم خبر رسانی‌اش از درون زندان‌های ایران می‌بینم و معتقد هستم که مجموعه، در رابطه با جلب توجهات نسبت به زندانیان سیاسی بسیار موفق عمل کرده است.
همان طور که مستحضر هستید مشکلات جامعه‌ی مدنی و به تبع گروه‌ها و یا تشکل‌های مدافع حقوق بشر ایرانی بسیار زیاد است و همین مسئله، به دوام نیاوردن بسیاری از این گروه‌ها منجر می‌شود. با این توضیح، تفاوت سازنده‌ای که از نظر شما به ماندگاری و تداوم فعالیت یک تشکل حقوق بشری می‌انجامد، چه می‌تواند باشد؟ در این خصوص چه تفاوتی را به طور اخص برای مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران، می‌توانید ذکر کنید؟
مهم‌ترین ویژگی تداوم یک سازمان مدنی این است که در حقیقت در بطن جامعه و جامعه‌ی فعالان مدنی ریشه داشته باشد و درون آن رشد کند. با توجه به این‌که حکومت ایران اجازه نمی‌دهد این‌گونه سازمان‌ها به طور متعارف در درون کشور فعالیت کنند و همواره آن‌ها را تحت فشار می‌گذارد، تحقق این مسئله بسیار پیچیده‌تر و سخت‌تر می‌شود؛ اما تا زمانی که سازمان‌ها بتوانند نیازهای جامعه را برآورد کنند و نسل‌های جدید را به خودشان جذب کنند و کل جامعه را مخاطب قرار بدهند، می‌توانند تداوم داشته باشند.
من بزرگ‌ترین ویژگی مجموعه را که موجب ماندگاری آن شده است –همان طور که گفتم-، مطلع بودن و خبررسانی از درون زندان‌های ایران می‌بینم. به علاوه که مجموعه در پیگیری، رسیدگی و خبررسانی در مورد انواع و اقسام موارد نقض حقوق بشر در ایران موفق بوده و توانسته که پیگیر مطالبات اقلیت‌های مذهبی، اقلیت‌های قومی و اقشار و قسمت‌های مختلف جامعه باشد و در مورد آن اطلاع‌رسانی کند.
از دید شما آیا لزوم صورت گرفتن همکاری در بین گروه‌های حقوق بشری وجود دارد و اگر به این همکاری معتقد هستید، علت آن را چه می‌دانید؟
بله؛ همکاری میان سازمان‌های مدنی و خصوصاً حقوق بشری، بسیار موثر و مهم است ولی ویژگی سازمان‌هایی که در حوزه‌ی ایران کار میکنند این است که نمی‌توانند درون ایران تشکلات رسمی و متعارف داشته باشند و سازمان‌دهی اکثریت آن‌ها در خارج از ایران به وجود آمده و یا پیگیری می‌شود. از آن‌جایی که همکاری‌ها باید ملزم به این باشد که این سازمان‌ها بتوانند در بطن جامعه فعالیت‌هایشان را گسترده‌تر کنند، اساساً چنین همکاری مشکل می‌شود. متاسفانه باید گفت که کارهای راهبردی تمامی این سازمان‌ها در خارج از ایران و در کشورها و حتی قاره‌های مختلف انجام می‌شود؛ با این حال در چند سال اخیر شاهد بیش‌تر شدن این همکاری‌ها بودیم و امیدوارم که روزی درون ایران این سازمان‌ها بتوانند وجود داشته باشند تا بتوانند فعالیت‌ها و متعاقب آن همکاری‌هایشان را در بطن جامعه گسترش بدهند.
اگر بخواهید به همکاران و همراهان این گروه پس از یک دهه سخنی بگویید، آن سخن چه خواهد بود؟
همکاران مجموعه در داخل کشور به توزیع کتاب و نشریه مبادرت میکنند – ۹۳-۹۴، عکس از آرشیو مجموعه فعالان
به آن‌ها تبریک می‌گویم که برای یک دهه‌ی کامل توانسته‌اند این مجموعه را سر پا نگه دارند و خصوصاً توجهشان به زندانیان سیاسی را و خبررسانی به موقعی که از درون زندان‌ها میکنند، بسیار شایسته می‌دانم.
با تشکر از فرصتی که در اختیار ماهنامه‌ی خط صلح قرار دادید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر