سهیل عربی ، علی اکبر اردشیر ، به فر لاله زاری و علیرضا توکلی ، چهار تن از زندانیان سیاسی بند هشت اوین ، در نامه‌ای سرگشاده ضمن اشاره به وضعیت نامساعد علیرضا گلیپور در زندان و حکم ناعادلانه‌اش ، اعلام کردند که در صورت عدم رسیدگی فوری به درخواست این زندانی سیاسی ، در حمایت از وی دست به اعتصاب غذا خواهند زد.
متن نامه این زندانیان سیاسی که برای انتشار در اختیار تارنگار حقوق بشر در ایران قرارگرفته است، در پی می‌آید:
«تو از سکوت اگر به خشم می‌رسی بازهم سکوت کن
به راستی که ما زندانیان سیاسی چون اعضای یک پیکریم و بدیهی است که چو عضوی بدرد آورد این نظام دگر عضوها را نماند قرار.
ما به جرم بیان حقیقت و روشنگری محکوم به تحمل حبس در زندان اوین شده‌ایم اما هیچ تهدید و مجازاتی نمی‌تواند مارا مجاب کند تا چون کبک سرها را زیر برف کنیم و در برابر جنایت سکوت کنیم دوست و همبندی خوبمان علیرضا گلیپور در یک قدمی مرگ است مطابق نظر پزشکی قانونی مشمول تبصره عدم تحمل کیفر شده و باید آزاد شود تا تحت مراقبت پزشکان قرار گرفته و بهبود یابد علاوه بر آن بیش از پنج سال از مجموع ۱۲ سال محکومیت خویش را تحمل کرده است و می‌تواند از آزادی مشروط بهره‌مند گردد اما شوربختانه بازجویان قرارگاه ثارالله و قاضی صلواتی قصد دارند جان علیرضا را بگیرند تا دیگر نوابغ سرزمینمان انگیزه‌ای برای ماندن نداشته باشند.
مرگ و مهاجرت علیرضاها آنان که بیدارند و تمام زندگی‌شان را وقف روشنگری هم‌میهنانشان کرده‌اند.
زادگاهمان را هرلحظه به بیش از پیش ویران‌تر شدن نزدیک‌تر می‌کنند.
روی سخنمان با قضاتی است که چنین احکام ناعادلانه و سنگینی را صادر می‌کنند، آیا می‌توانید درک کنید پنج سال محبوس بودن یک انسان متأهل چه عواقبی دارد؟
آیا می‌فهمید شرمنده شدن مقابل همسر و خانواده‌ای که سرپرستی جز ما ندارد چه دردهایی بر روح و جانمان به جای می‌گذارد؟
همانا پنج سال در زندان بودن، محرومیت از شغل و ادامه تحصیل و درد غیرقابل وصف دوری از خانواده به مانند مرگ قطره چکانی است.
او هیچ روزنه امیدی را در مقابلش نمی‌بیند و حق دارد درخواست دلسوزانش مبنی بر شکستن اعتصاب غذا را رد کند.
برای شخصی که جرمی مرتکب نشده است در عوض تحسین برای اعمال و ازخودگذشتگی‌هایش مجرم شناخته شده حتی تحمل یک روز حبس نیز طاقت‌فرسا است.
حال تصور کنید جوانی که از ۲۶ سالگی‌اش تاکنون که ۳۱ سال دارد را پشت میله‌هایزندان زجر کشیده و در اثر شکنجه ها مبتلا به سرطان شده است چگونه می‌تواند هفت سال دیگر را در قفس سپری کند.
لذا ما همبندی‌های علیرضا در عوض درخواست از وی مبنی بر شکستن اعتصاب غذا به مطالبات معمول و قانونی‌اش احترام می‌گذاریم و اگر به‌زودی به خواسته‌های او تمکین نشود ما نیز به او خواهیم پیوست و اقدام به اعتصاب غذا خواهیم کرد.
اما تو…
سکوت کن!
سکوت کن از شرم آنکه فریاد تو بود
سکوت کن به یاد آنکه در سپیده جان می‌سپارد تو از سکوت اگر به خشم می‌رسی باز همسکوت کن.
امضاکنندگان: سهیل عربی، علی‌اکبر اردشیر، بهفر لاله زاری، علیرضا توکلی»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر