سهیل عربی ، زندانی عقیدتی ، در پی انتقال به بند امنیتی ۳۵۰ اوین ، پس از ۶۰ روز به اعتصاب غذای خود پایان داده است.
متن نامه این زندانی عقیدتی که به مناسبت پایان اعتصاب غذا نگارش شده و در اختیار تارنگار حقوق بشر در ایران قرار گرفته است، در پی می‌آید:
« ما تا رسیدن به بی‌مرگی امید هر روز مرده‌ایم
به خانه (بند ۳۵۰ اوین) بازگشتم
موقتاً اعتصاب غذایم را شکستم، پیروز شدیم، موقتاً اعتصاب غذایم را شکستم.
سلام مادر ، بازگشت به بند ۳۵۰ آن قدر مرا خوشحال کرد که حتی آزاد شدن از زندان هم برایم این‌قدرخوش آیند نبود.
دیگر نگران نباش به خاطر تو و به این دلیل که هیچ چیز به جز اشک‌های تو مرا نمی‌تواند بشکند پس از مشورت با اساتید و دوستانم عبد الفتاح سلطانی ، اسماعیل عبدی و آرش صادقی عزیز موقتاً به اعتصاب غذایم پایان دادم.
شادم و شاد باش! باور کن هیچ جای دنیا را به اندازه اینجا و آدم‌هایش دوست ندارم.
من بی لنز ناب زیستن نتوانم
بی قلم کشید بار تن نتوانم
خرسند از آنم که بازجو گوید
هشت سال دیگه حبس بکش و من می‌توانم
من نمی‌توانم در جامعه‌ای زندگی کنم که افرادش در برابر ظلم و جنایت سکوت می‌کنند.
نه زندگی کرده‌ایم که از مرگ بترسیم
و نه آزادمان گذاشتند که از زندان‌هایشان هراسی داشته باشیم.
بسیاری از انسان‌های بیرون از زندان گمان می‌کنند که زنده‌اند اما تا روزی که در بند ۳۵۰ باشم نه اعتصاب غذا می‌کنم و نه درخواستی از مسئولان جمهوری اسلامی خواهم داشت و حتی به بازپرسی هم نخواهم رفت.
مزدورانی چون صلواتی و مقیسه شایسته آن نیستند که قاضی من باشند، روزی در یک دادگاه علنی محاکمه می‌شوم و قضاتی عادل مرا برای ساعت‌ها وقتی که گذاشتم تا به قصد روشنگری مقاله بنویسم و ترجمه کنم و عکس بیندازم تقدیر خواهند کرد.
گمان می‌کنم زندگی در اتاق هشت در کنار قهرمان‌هایی چون اسماعیل عبدی، آرش صادقی بهترین پاداش برای خوب زیستتم بوده است.
به خودم افتخار می‌کنم، سختی‌های بسیاری کشیدم که به لجن تن در ندهم و حافظ شرایط موجود نشوم.
بزرگ‌ترین درسی که در دانشگاه اوین آموختم این بود که آنچه ما را نکشد باعث قدرتمندتر شدن ما خواهد شد.
چهار سال حبس، دو سال زیر حکم اعدام بودن و پنجاه و دو روز اعتصاب غذا چنان قدرتی به من داده است که دیگر از هیچ چیز نمی‌هراسم.
با قدرت بیشتر به مبارزه ادامه می‌دهم و از تمام انسان‌هایی که در سرتاسر جهان از من حمایت کردند ممنونم.
به لطف هشتگ ها و حمایت‌های شما بود که حکم اعدام من شکست و پس از زجرهای بسیاری که دربند هفت کشیدم به خانه بازگشتم.
باشد که به زودی سرنگونی این سیستم فاسد را جشن بگیریم.
می‌بینم آن روزی را که درهای اوین را می‌شکنید، ما را از زندان آزاد می‌کنید و با هم “سر اومدزمستون” می‌خوانیم.
به امید پیروزی‌های بزرگتر
سهیل عربی
بیست و پنج مهر ۱۳۹۶
زندان اوین
بند ۳۵۰
اتاق هشت»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر