خانواده 53 زندانی سیاسی ساکن سالن ده صبح امروز، چهارشنبه 22 شهریورماه در حمایت از فرزندانشان که برخی از آنها کماکان در اعتصاب غذا به سر می برند ، در مقابل زندان رجایی شهر تجمع کردند. در این تجمع ، بین حاضران و نیروی انتظامی مقابل زندان درگیری پیش آمده و گوشی تلفن چند نفر از تجمع کنندگان توسط حراست مقابل زندان ضبط و توقیف شده است.
علی شیرزاد ، برادر « سعید شیرزاد » که صبح امروز برای ملاقات کابینی با برادرش به زندان رجایی شهر مراجعه کرده ، انتشار خبر شکستن اعتصاب غذای زندانیان سالن ده زندان رجایی شهر را نادرست خواند و گفت برادرش و بقیه اعتصاب کنندگان کماکان بر سر اعتراض شان پافشاری می کنند.
سعید شیرزاد به همراه ده تن دیگر از زندانیان سیاسی، در اعتراض به انتقال شان از سالن 12 زندان رجایی شهر به سالن ده که گفته می شود توسط دوربین ها و دستگاه های شنود، مجهز شده، چهل و شش روز است در اعتصاب غذای تر به سر می برند.
سعید شیرزاد، عضو جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان از خردادماه سال 1393 که در محل کارش در پالایشگاه تبریز بازداشت شده و به اوین منتقل شد و مدتی بعد به دلیل پیگیری مسائل صنفی زندانیان، به زندان رجایی شهر تبعید شد. او تاکنون با حکم صادره توسط قاضی صلواتی، رئیس شعبه 15 دادگاه انقلاب که پنج سال حبس تعزیری بوده، در زندان به سر می برد.
علی شیرزاد می گوید برادرش قبل از این حکم پنج ساله که هم اکنون در حال گذراندن آن است، یک بار دیگر در مردادماه 1391 و زمانی که برای کمک به زلزله زدگان اهر به این شهر رفته بود، به جرم «سفر گروهی و هماهنگ نشده به منطقه زلزله زده» بازداشت شد و پس از تحمل 19 روز انفرادی، توسط قاضی یحیی پیرعباسی به یک سال حبس تعلیقی محکوم شده بود.
او می گوید برادرش کماکان در اعتصاب به سر می برده و خانواده اعتصابیون می خواهند در اعتراض به عدم رسیدگی به درخواست آنها در مقابل زندان اوین تجمع کنند: « ناراحتم که هیچ کاری از دستم برنمی آید. تصور نمی کنم وضعیت گوارشی اعتصاب کننده ها بعد از این مدت طولانی دیگر به حالت عادی برگردد. بعد از نزدیک به 44 روز، معده شان تحمل آب را ندارد و آن را پس می زند. محمد نظری که قدیمی ترین زندانی آنجاست، نمی تواند به راحتی آب بنوشد. آنها درگیر شرایطی بحرانی هستند که که قابل وصف نیست.»
اما مقامات قضایی چندان توجهی به جریان اعتصاب یازده زندانی سالن ده زندان رجایی شهر نکرده اند. عباس جعفری دولت آبادی روز اول شهریورماه به رسانه های داخلی گفت قرار نیست آنها تحت تاثیر اقدامات زندانیان و از جمله اعتصاب غذا قرار بگیرند.
از علی شیرزاد می پرسم آیا آنها در این رابطه به مراجع قضایی مراجعه کرده اند: « به همه جا رفته ایم. دادستانی، سازمان زندان ها، واحد بازرسی این سازمان و حتی ریاست جمهوری. شکایت نامه نوشته ایم اما هیچ گونه واکنشی نشان نداده اند. می گویند مقابل اعتصاب غذای زندانیان تسلیم نمی شویم اما زندانی ها هم مصرند که تا زمانی که به خواسته هایشان نرسند، دست از این اعتراض برندارند.»
علی شیرزاد می گوید در طول این مدت هیچ وسیله شخصی به زندانیان نداده اند. دو پیراهن و یک شلوار راحتی، چند متکا و پتوی سربازی تنها وسایلی بوده که در دسترس زندانی ها قرار گرفته: « آنها می گویند باید ما را به سالن 12 برگردانند. تمام وسایل مان را که مصادره کرده یا شکسته اند، اعم از یخچال و تلویزیون و لباس ها و کفش ها، پتو، تشک و کتاب ها و همه آنچه که طی این سال ها گردآوری کرده ایم را به ما برگردانند.»
بنا به گفته خانواده زندانیان معترض، سالن ده شبیه به یک خوابگاه متروکه است و هیچ امکاناتی ندارد. آنجا فاقد آب آشامیدنی و آب گرم برای حمام است و زندانیان هفته ای یک بار با شیلنگ های داخل هواخوری خودشان را شستشو می کنند. وضعیت بهداشتی ساکنان سالن ده صفر مطلق است. هوا ندارند. پنجره ها را هم با ورقه های فولادی مسدود کرده اند.
علی شیرزاد از نصب دستگاه شنود حتی در سرویس های بهداشتی سالن ده می گوید: «من نگران جان برادرم هستم. آقای رجایی بر سر اعتصاب های مکرر و عدم درمان مناسب، سلامتی اش به مخاطره افتاد و به آن حال و روزی افتاده که می بینیم.»
او می گوید هیچ گونه تلاشی از سوی مقامات زندان برای قانع کردن اعتصاب کنندگان انجام نشده: «اگر اشتباه نکنم همان ده روز اول اعتصاب آقای «حاجی مرادی» نماینده دادستان که ناظر بر وضعیت زندان است، به آنجا سر زده و به زندانی ها گفته دادستانی اطلاعی ندارد و گویا آقای مردانی، رئيس زندان با اراده خودش این کار را کرده. معاون حاجی مرادی هم گفته آنها با اعتصاب غذا کارشان به جایی نمی رسد.»
او از تشکیل پرونده جدید برای زندانیان اعتصاب کننده حرف می زند: « به جز مسئله جان بچه ها که ما را نگران کرده، شنیده ایم از طرف رئیس زندان و آقای کوهندانی، قاضی اجرای احکام برای آنها یک پرونده جدید با اتهام اخلال در نظم زندان تشکیل شده و اگر نتوانیم به نتیجه برسیم به مدت دو سال و نیم به حبسشان اضافه خواهد شد. »
زندانیان اعتصابی از ملاقات حضوری هم محروم شده اند. حتی اگر خانواده ها از دادستانی برای ملاقات حضوری نامه بگیرند، از طرف رئیس زندان با این درخواست مخالفت می شود: «ما اجازه ملاقات حضوری نداریم چه برسد به بردن وسیله. قبل از این تا پارسال هر سه تا شش ماه یک بار اعلام می کردند چند دست لباس بیاورید. اما همین هم هزار محدودیت داشت. لباس دو لایه، پشمی، یا مخمل را نمی پذیرفتند. هزینه می کردیم بعد قبولش نمی کردند و برمی گردانند. آنها قریب به 200 میلیون تومان اموال شخصی بچه ها را مصادره کرده اند.»
او اما بیش از هر چیز نگران وضعیت سلامتی برادرش است: ««برادرم حدود 13 کیلو کاهش وزن داشته، آب هم که می خورد معده اش آن را دفع می کند. بقیه زندانی ها هم وضعیت بغرنجی دارند. آنها همه شان به پوست و استخوان شده اند. انتظار می رود افکار عمومی و جامعه بین المللی در مورد شرایط آنها از دولت سوال کند.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر