شماری از زندانیان سیاسی محبوس در زندان رجایی شهر در نامه‌ای با اشاره به بی‌توجهی مسئولان نسبت به وضعیت نامساعدشان ، اعلام داشتند که در اعتراض به محروم شدن از اولیه ترین حقوق انسانی خود اقدام به « راهرو نشینی » کرده‌اند.
متن این نامه که برای انتشار در اختیار تارنگار حقوق بشر در ایران قرار گرفته است، در پی می‌آید:
«از کارتن‌خوابی بسیار شنیده بودیم که گور خوابی هم بر آن افزوده شد، امروز هم انبوهی از هم‌وطنانمان خانه و خانواده را رها و در خیابان‌ها تحصن کرده‌اند. ما گمان می‌کردیم که این بلایی است که تنها بر سر هم‌وطنانمان در بیرون زندان نازل می‌شود، سرنوشتی برای هم‌وطنانی است که حداقل سرمایه را در زندگی و یا شندارغازی در حساب بانکی داشته باشند که بشود توسط بانک مرکزی و رئیس بانک مرکزی به یغما برود!
و در این نگرانی بودیم که برای کمک به آن‌ها و یا یک همدردی ساده با ایشان چه می‌توانیم بکنیم!؟
غافل از اینکه در این مملکت برای غارت و چپاول شدن نیازی نیست که حتی هیچ آهی در بساط داشته باشی!
چرا که در این مملکت «گل و بلبل» حتی زندانیان در زندان را هم می‌توان غارت و چپاول کرد؛ که در این الگوی بی‌مثال مردم‌سالاری، (جایی که جملگی مردم داد خواهند و هیچ دادرسی در کار نیست) فریاد هیچ کس بهجایی نمی‌رسد؛ چرا که همه‌ی رئیس و روسایی که قرار است حافظ امنیت و اموال مردم باشند تماماً شریک دزدند و رفیق قافله. رئیس بانک مرکزی و یا رئیس زندان هم فرقی نمی‌کنند همه “سیف” اند، بر گردنمردم!
خلاصه به دنبال راهی برای همدردی با هموطنان غارت شده‌مان می‌گشتیم «حرامیان معاصر» خودمان در زندان را هم مورد غارت و چپاول قرار دادند و از اولیه‌ترین حقوق انسانیمان محروم کردند. به همین خاطر ما هم در زندان با همان الگوی هموطنان غارت شده و محروم از حقوق اجتماعی به «راهرونشینی» در زندان رو آوردیم! و این راهرونشینی هم در اعتراض به چپاول و غارت و مصادره شدن پول و هم موجودیمان در زندان بود و هم در اعتراض به محروم شدن از اولیه‌ترین حقوق انسانیمان به گونه‌ای که حتی شکایت ما را هم تحویل نمی‌گیرند و حق مطالبه حقمان را هم از ما سلب کرده‌اند (احتمالا چون در زندان هستیم).
با همه این‌ها گویا تفاوت خیابان‌نشینی‌ها و راهرونشینی‌ها در شرایطی که هیچ حقی برای هیچ شهروند ایرانی باقی نمانده و هیچ مرجعی برای تظلم‌خواهی وجود ندارد، گویای شرایطی جدید است و امروزی‌ترین شکل مقاومت در برابر ستم و تعدی و تجاوز ، آنگاه که هیچ راه قانونی وجود ندارد، این آخرین روش باقیمانده برای هر شهروند ایرانی است در مطالبه حقوق به یغما رفته خود.
هم از اینروست که ما راهرونشینان زندان گوهردشت کرج هم از مطالبات هموطنان خیابان‌نشین و متحصن خود حمایت می‌کنیم و اینکه در راهروهای زندان هم به این هموطنان حق‌طلبمان افتخار می‌کنیم.
جمعی از راهرونشینان زندان گوهردشت»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر